Als freelance journalist kom je nog eens ergens. Voor het magazine 'Alle Mensen! Zorg & Welzijn in Waterland' bezocht ik het Wereldtuin-project in Westbeemster. Behalve dat ik op een idyllisch plekje terecht kwam, leerde ik die dag ook een aantal bijzondere vrouwen kennen. Vrouwen uit alle windstreken waarvan de meesten naar Nederland waren gevlucht. Hoe moeilijk ze het in hun eigen land ook hadden, daar hadden ze tenminste nog verwanten. In Nederland leidden de meeste vrouwen een eenzaam leven; ze spraken de taal niet en hadden nauwelijks vrienden en familie om zich heen. Afschuwelijk. In de tuin komen deze vrouwen weer tot bloei. In de Wereldtuin lachen, werken, praten, koken en eten ze samen en ontstaan mooie nieuwe vriendschappen, zowel tussen de vluchtelingenvrouwen onderling als tussen vluchtelingenvrouwen en Nederlandse vrouwen. Ik vond het ontroerend en hartverwarmend om een dag tussen deze bijzondere vrouwen te mogen staan en naar hun verhalen te luisteren.
